Moe van de EU-propaganda in de Tweede Kamer

SP-Kamerlid Ronald van Raak:

“Ik word er een beetje moe van, al die EU-propaganda in de Tweede Kamer. Als ik binnenkom, op de deur. Als ik mijn jas ophang, bij de garderobe. Maar ook als ik door de gang loop, in de hal kom, of bij de koffiehoek. Zelfs als ik een kopje koffie wil halen uit de automaten, staat er EU-propaganda op mijn beker. In de Tweede Kamer worden de hele dag door debatten gevoerd en meningen verkondigd. Maar het gebouw zelf moet politiek helemaal neutraal zijn. Goede doelen mogen zich niet presenteren, Kamerleden mogen geen collectes doen. In de gebouwen mogen buiten de werkkamers geen politieke boodschappen worden opgehangen. Alles moet zo neutraal mogelijk. Maar nu we voorzitter zijn van de EU, lijkt het niet op te kunnen.

Lees verder op TPO

The Great European Disaster Movie


Bij de Europese Unie zijn ze net zo onzeker over zichzelf als zestienjarige meisjes. Daarom geven ze een heleboel poen uit aan make-up om het zelfbeeld een beetje op te poetsen. In dit geval dik een miljard aan het zogeheten ‘Creative Europe fund’, ooit opgericht ‘to help the cultural and creative sectors seize the opportunities of the digital age and globalisation’, maar in feite een hardcore EU-propagandapotje. Want dat is nodig, ofzo. Van al dat geld is er een deel bij de film The Great European Disaster Movie terecht gekomen. Die film, gemaakt door een pro-EU schrijver van The Guardian, gaat over de catastrofale gevolgen als de EU ontploft en u raadt het al: de totale apocalyps is er niks bij.

Lees verder op GeenStijl >>>

Sneven op Brusselse technocraten

De democratie in Europa wordt volgens Ewald Engelen al vele jaren met voeten getreden. Met de huidige Griekse crisis is een voorlopig dieptepunt bereikt en dat brengt de nodige risico’s met zich mee. ‘Voor je het weet creëer je martelaren van de democratie.’

Met het Dictaat van Athene bestaat er geen twijfel meer over het ware doel van het Europese project. De transformatie van nationale democratieën in oligarchische technocratieën, teneinde de neoliberale droom van de European Roundtable of Industrialists uit de vroege jaren tachtig eindelijk te kunnen voltooien: totale mobilisatie voor de export.

Argwanende zielen hadden het al eerder door. Begin jaren negentig bijvoorbeeld, met de introductie van de Interne Markt, die de Europese gemeenschap transformeerde tot een paradijs voor loonkostenarbitreurs en laagopgeleide Nederlanders voor het eerst confronteerde met wat het betekende om te moeten concurreren met veel goedkopere Grieken, Portugezen en Spanjaarden. Of eind jaren negentig, toen de Europese elite aanstuurde op een monetaire unie tussen landen met uiteenlopende verdiencapaciteiten, geschiedenissen en culturen. Of in 2005, toen het afgewezen gedrocht van een Europese Constititutie via de achterdeur alsnog werd ingevoerd.

Of in 2010, toen Merkel de Griekse en Italiaanse democratische mandaten met voeten trad door er twee meegaande vazallen te parachuteren, die moesten uitvoeren wat gekozen regeringen weigerden te doen: het afbreken van sociale grondrechten. Of in 2012, toen Brusselse technocraten in samenspraak met gekozen regeringsleiders buiten het zicht van nationale parlementen een begrotingsgevangenis optuigden die tekorten ongrondwettelijk maakte en daarmee de beleidsruimte voor toekomstige regeringen beperkte tot wat volgens de neoliberale leer acceptabel was.

Of in 2013 toen de Raad van State een onthutsende ‘Voorlichting’ publiceerde waarin dit gezaghebbende college van staat haar grote zorgen uitsprak over de gevolgen voor de Nederlandse beleidssoevereiniteit van het zogenaamde ‘Europese semester’, dat begin en eind van de Nederlandse begrotingscyclus naar Brussel verschoof – en waar in de Tweede Kamer vervolgens geen haan naar kraaide.

Werden de eerste stappen naar technocratië nog verguld met gloedvolle verhalen van voorspoed, vrede en democratie, sinds 2010 wordt de ene Ausnahmezustand aan de andere geregen om nieuwe schreden op het pad naar voltooiing van de Unie te kunnen zetten zonder te worden gedwarsboomd door onwillige kiezers, opgezweept door wat sinds de crisis populistische rattenvangers heten. Ik gebruik hier met opzet het Duits. Want wat er de afgelopen jaren in Brussel is gebeurd, lijkt zo van de nationaal-socialistische rechtsfilosoof Carl Schmitt te zijn afgekeken.

Lees deze column van Ewald Engelen verder op FTM >>>

Geen weg terug, deel 1: Kunnen we nog uit de EU?

Tot voor het Verdrag van Lissabon was er geen ontsnappingsclausule opgenomen in de reeds bestaande statuten en verdragen van de Europese Unie (EU). Evenmin was er sprake van een bestaand beleid dat de uitstap uit de Eurozone bepaald. Nu nog is dit beleid non-existent. Naar mijn mening is er bewust gekozen voor geen uitstapbeleid, simpelweg omdat men de euro in gang heeft gezet met als doel permanente vertegenwoordiging onder EU-lidstaten. Het is opmerkelijk dat er geen enkel land tot nog toe uit de Unie is gestapt. Gezien de financiële situatie in een land als Griekenland zou men denken dat er op z’n minst oprecht overwogen wordt om te Eurozone dan wel de EU te verlaten.

Deel 1

Met de introductie van de Europese Grondwet in 2004 was het de bedoeling om ook voor het eerst een uitstapclausule te ontwikkelen. Deze Grondwet werd echter door onder andere Nederland niet geratificeerd omdat het merendeel van de Nederlandse bevolking tegen stemde. Ook
Frankrijk stemde tegen en als gevolg hiervan werden verdere stemmingen in een aantal Europese landen uitgesteld. Vervolgens werd het Verdrag van Lissabon in het leven geroepen en dit was zowel inhoudelijk alsook feitelijk gelijkvormig de eerder verworpen Constitutie. Het verschil zit hem in het feit dat het om een Verdrag gaat in plaats van een Grondwet.

Het Verdrag van Lissabon geeft lidstaten voor het eerst de mogelijkheid om vrijwillig de EU te verlaten. Maar hoe verloopt een dergelijke procedure? Is de optie om de Unie te verlaten daadwerkelijk op vrijwillige basis of komt er meer bij kijken dan het aanvankelijk lijkt te zijn? En welke consequenties zijn er verbonden aan een uitstap? Om een overzicht te krijgen van de gehele procedure en de gevolgen daarvan voor een lidstaat is het van belang om de feiten op een rij te krijgen. Allereerst artikel 50 uit het Verdrag van Lissabon; het artikel dat een eventuele uitstap regelt.

Lees dit artikel van Daniël Leeuwenhart verder op Curiales >>>

Zet u schrap voor een wild 2015

In 2014 stond de eurozone stil, dit jaar komen de grote economische ingrepen. De afloop is ongewis.

Gordels om: 2015 zou in economisch opzicht best eens een wilde rit kunnen worden. Zeker in de eurozone, waar we ons moeten opmaken voor grote ingrepen en onverwachte gebeurtenissen.

Een jaar geleden waren we nog goedgemutst. De recessie was voorbij, de eurozone kreeg weer kleur op de wangen. ‘Het zelfvertrouwen is terug in de geplaagde eurozone’ kopte deze krant precies een jaar geleden. Het commentaar deed er nog een schepje bovenop: ‘Er hangt weer optimisme in de lucht. Geniet ervan.’

Een jaar geleden waren we nog goedgemutst. De recessie was voorbij, de eurozone kreeg weer kleur op de wangen. ‘Het zelfvertrouwen is terug in de geplaagde eurozone’ kopte deze krant precies een jaar geleden. Het commentaar deed er nog een schepje bovenop: ‘Er hangt weer optimisme in de lucht. Geniet ervan.’

Wat volgde, was een jaar van totale stilstand, hier en daar zelfs achteruitgang. Als er juist íets niet was, was het (zelf)vertrouwen.

Het hart en de longen van de Europese economie, Duitsland en Frankrijk, blijken veel ongezonder dan gedacht. Ook Nederland sukkelt maar voort.

In de hele eurozone blijft de werkloosheid onverminderd hoog. De inflatie ligt maar iets boven de 0 procent, de vrees voor deflatie (prijsdalingen) houdt aan.

De banken beschikken over ruimere financiële buffers maar probleem is dat banken erop blijven zitten, bang voor risico’s als ze zijn geworden. Bedrijven en consumenten trekken de kar ook al niet.

De ECB heeft op alle denkbare knoppen gedrukt om de lethargie te verdrijven, behalve op één, en dat kan meteen de eerste grote gebeurtenis van 2015 worden. Mogelijk deze maand al (de 22ste) besluit het bestuur in Frankfurt tot het massaal opkopen van staatsobligaties, om zo nog meer geld in de economie te pompen. Dat is een ultiem paardenmiddel, dat alleen kans van slagen heeft als het op ongekend grote schaal gebeurt.

Mocht dat ECB-besluit vallen, dan wordt het spannend hoe de financiële markten reageren. Die hebben zich in 2014 gedeisd gehouden, maar dat zou stilte voor de storm kunnen zijn geweest.

Lees het hele artikel van Christoph Schmidt verder op Trouw

2015: het jaar waarin de EU uit elkaar begint te vallen?

Few European Union politicians will have raised a New Year glass in expectation of a brighter future. Many fear that 2015 could be the year in which both the euro and the European Union itself begin to unravel.

Once again the troubles will begin early in Greece, a country carelessly admitted to the euro before its finances were properly in shape, and which has twice had to be bailed out and bullied into efforts to get its economy onto a sound footing.

Once again the Greek economy is at the heart of a euro crisis. The failure of the Greek government led by Antonis Samaras to win a majority vote for its favored presidential candidate means that Greece faces a snap general election on January 25, news that saw the Greek stock market fall 5% in one day.

Polls suggest that the likely winner in the Greek general election will be Alexis Tsipras and his left-wing populist party, Syriza. The problem with that for the EU is that with more than a quarter of the Greek population unemployed, despite some signs of recovery in the economy, Syriza is winning wide support for its pledge to dump most of the pledges attached to its bailouts by the rest of Europe.

Tsipras wants to end the austerity program imposed largely at Germany’s insistence, reverse cuts in the minimum wage and repudiate much of Greece’s debts. Although Tsipras has toned down his previous rhetoric and says he wants Greece to remain in the euro, it is hard to see how it could if he wins and holds to his election promises.

Greece’s departure would be the first major blow for the euro, and the wider EU. But Greece is not alone in having euroskeptic parties riding high in the opinion polls. Both Spain and Portugal have elections scheduled in 2015.

Lees deze column van Robin Oakley verder op CNN

Einsames Deutschland

In der Außenpolitik hat Berlin Probleme mit allen wichtigen Partnern. Das wiedervereinte Deutschland steht einsamer da, als sich das 1990 viele vorstellen konnten. Verändert sich die Position des Landes?

Deutschland befindet sich außenpolitisch in einer Lage, die man früher als prekär bezeichnet hätte. Zu keinem seiner wichtigen Verbündeten und Partner hat es gute Beziehungen – weder in Europa noch über den Atlantik hinweg. Der Grad der Verstimmung reicht von wirtschaftspolitischem Grundsatzstreit bis zu offener geopolitischer Gegnerschaft. Misstrauen und Vorwürfe haben sich in Beziehungen geschlichen, die über Jahrzehnte hinweg von routinierter Zusammenarbeit geprägt waren. Das mag zum Teil der Tagespolitik geschuldet sein, ist also nicht unumkehrbar. In der Summe entsteht aber doch der Eindruck, dass sich die deutsche Position in der Welt schleichend verändert.

Am längsten währt dieser Prozess in den deutsch-amerikanischen Beziehungen. Vom Zerwürfnis über den Irak-Krieg haben sie sich bis heute nicht erholt; Zeiten offener Konfrontation (Libyen, Fiskalpolitik) wechseln ab mit Phasen der Zusammenarbeit (aktuell die Bekämpfung des „Islamischen Staats“). Den größten Flurschaden dürfte die NSA-Affäre hinterlassen, in der die deutsche Führung vergebens darauf hoffte, von Washington so behandelt zu werden wie andere, als treu geltende Alliierte.

Dass man in Berlin „Freundschaft“ verlangte, die amerikanische Seite aber nur von „Partnerschaft“ redete, zeigt die Tiefe des Missverständnisses über die Natur der Beziehungen. Deutschland, so viel kann man mit Sicherheit sagen, wird für Amerika nie ein zweites Großbritannien sein. Es gäbe genug geteilte Werte, aber es fehlt nun an Verlässlichkeit – auf beiden Seiten.

In Europa sieht es nicht besser aus. In der Vergangenheit galt es als beunruhigend, wenn eine Fehlfunktion des deutsch-französischen Motors die EU zum Stottern brachte. Das erscheint heute als Luxusproblem, denn Deutschland hat gravierende Meinungsverschiedenheiten mit sämtlichen großen Ländern in Europa: mit Frankreich und Italien über Haushaltsdisziplin und Reformpolitik, mit Großbritannien über die Zukunft der europäischen Einigung. Da geht es nicht mehr um Einzelfragen in diesem oder jenem Dossier, sondern ums Eingemachte. In den beiden romanischen Ländern herrschen grundsätzlich andere Vorstellungen über Wirtschaftsordnung und Lebensart; in Großbritannien folgt niemand mehr der deutschen Integrationslogik.

Dass die Bundesregierung in der Euro-Krise auf Unterstützung aus Finnland oder den Niederlanden bauen musste, zeigt, wie viel verlorengegangen ist. Unter Kohl lautete die Devise, man müsse die kleinen Länder einbeziehen. Heute sind sie an manchen Tagen Deutschlands einzige Verbündete in Europa.

Lees verder op de Frankfurter Allgemeine

Brussel onderzoekt corruptie EU-missie Kosovo

Brussel gaat een Europese missie in Kosovo onderzoeken wegens mogelijke gevallen van corruptie. Het gaat om Eulex, waaraan ook tientallen Nederlandse functionarissen meedoen. Eulex helpt bij de opbouw van politie en justitie in het sinds 2008 onafhankelijke land.

De Europese Unie benoemt een onafhankelijk deskundige die zich over het mandaat van de missie gaat buigen, aldus EU-buitenlandchef Federica Mogherini dinsdag in Brussel. De stap volgt op mediaberichten dat twee topmedewerkers van Eulex zich lieten omkopen door regeringsfunctionarissen die daarmee vervolging wegens corruptie en moord voorkwamen.

Mogherini liet doorschemeren dat de geloofwaardigheid van Eulex op het spel kan staan.

Bron: Europa Nu