Centrale banken hebben als kerntaak het bewaken van de prijsstabiliteit in hun land, (de FED ook de werkeloosheid), dat wil zeggen dat inflatie of deflatie binnen de perken blijven.
Daarbij hebben ze min of meer axiomatisch aangenomen dat een inflatie van 2% gunstig is voor de groei van de economie. Dat houdt wel in dat dan die groei ook meer dan 2% moet zijn om inderdaad real growth te zijn. Waarom die 2%? Die is er om het menselijk koopgedrag en bedrijfsinvesteringen te beinvloeden. Indien men weet dat volgend jaar de prijs van een goed zal zijn gestegen is men geneigd om dat goed nu te kopen om die prijsverhoging te ontgaan en men werkt dan mee aan die groei. In tegenstelling daarmee zal men bij deflatie het kopen van een goed of investeren voor innovatie of additionele capaciteit liever uitstellen, men weet immers dat de prijs het volgend jaar lager zal zijn en wacht dus liever af. Inflatie is dus prijsverhoging en geldontwaarding, deflatie is prijsverlaging en geldopwaardering. In de marge even opgemerkt dat voor de staat inflatie als bijkomend voordeel heeft dat de staatsschuld in real worth daalt, terwijl bij deflatie het omgekeerde het geval is.
Of nu werkelijk het koopgedrag zo sterk zou worden beinvloed wordt door sommige economen wel in twijfel getroffen, de meeste aankopen moeten toch gebeuren en kunnen niet worden uitgesteld, zodat het effect minder is dan gedacht. Algemeen ziet men als oorzaak voor inflatie dat de vraag het aanbod overstijgt waardoor als gevolg van de marktwerking de prijzen zullen gaan stijgen. Bij deflatie ziet men het tegenovergestelde, de vraag is kleiner dan het aanbod waardoor de prijzen zullen dalen.