Alhoewel het toespelen van de Zwarte Piet wat aan populariteit heeft ingeboet, is het in economenland nog geaccepteerd gedrag. Velen geven nu de schuld van de voortdurende malaise in de eurozone aan Duitsland. Door Duitsland is de euro te duur en omdat de Duitsers weigeren te spenderen, blijft de eurozone kwakkelen, aldus voornoemde groep economen. Klopt natuurlijk helemaal niks van. Deze aanbevelingen zijn een mix van symptoombestrijding en omgekeerd redeneren.
Duitsland spendeert te weinig.
Bovenstaande claim is een frappant, maar typisch voor veel macro-economen die alleen de aggregaten (de samengestelde totalen) zien en niet de onderliggende oorzaken. Veel van de eurolanden liggen op apengapen (door de echte oorzaak: teveel slechte schuld) en genereren maar weinig economische vraag. Duitsland doet het echter nog redelijk goed en heeft relatief weinig schulden. De gezochte “oplossing” is dan ook het laten stijgen van zowel de Duitse salarissen, de overheidsuitgaven (starten en laten oplopen van overheidstekort) alsmede de kredietverlening. Meer salarissen zal voor twee dingen zorgen, hogere consumptie (dus ook hogere import uit de eurozone; groei voor de PIIGS+F, Portugal, Italië, Ierland, Griekenland en Spanje en Frankrijk) en een hoger Duits prijspeil (waardoor de concurrentiepositie van de PIIGS+F verbetert; produceren van een VW wordt duurder, waardoor Fiat het makkelijker krijgt). Ook het oplopende overheidstekort (stijgende overheidsuitgaven) en de extra kredietverschaffing, zal de Duitse import uit andere eurolanden stimuleren.
Omgekeerde wereld
Dit klinkt allemaal leuk en aardig, maar wat de economen eigenlijk doen is de winnaar straffen ten gunste van de verliezers. Dat de PIIGS+F begrotingstechnisch er een zooitje van gemaakt hebben, dat ze hun arbeidsmarkt niet of nauwelijks hebben hervormd, dat ze teveel schulden zijn aangegaan (op alle niveaus: overheid, bedrijfsleven en particulieren), dat ze te weinig in kennis en innovatie hebben geïnvesteerd, en zo verder, wordt nu gepresenteerd als een euvel. De consensus is dus dat de PIIGS+F al voor zoveel vraag naar Duitse producten en diensten hebben gezorgd (door tot over de oren te lenen), dat het nu de beurt is aan Duitsland om deze gunst te retourneren. Deze wederkerigheid is natuurlijk onzinnig, want het eindresultaat is dat op termijn ook Duitsland aan exportkracht (naar niet eurolanden) zal verliezen en opgezadeld zal raken met net zo veel schulden als de PIIGS+F.
Lees deze column van Alexander Sassen van Elsloo verder op De Financiële Telegraaf