Idealisme kan ook als zodanig niet deugen – of kan, zoals in het geval van de Europese perikelen, zijn doorgeschoten en tot nader order beter worden vervangen door realisme.
Nieuw voor mij: er bestaat in Amsterdam een heuse afdeling van de Franse Parti Socialiste (PS). Daarvoor is het aantal Fransen in de hoofdstad namelijk groot genoeg. Wat dus wil zeggen dat in Londen wel een hele rits afdelingen zou kunnen floreren, want daar wonen en werken zo’n 300 duizend – overwegend jongere – Fransen, van wie velen de gang naar het perfide Albion hebben gemaakt omdat ze in eigen land geen deugdelijke baan konden vinden.
Ik kwam met de Amsterdamse PS-afdeling in aanraking vanwege deelname aan een paneldiscussie over het wel en wee van de Europese Unie, georganiseerd door de Fransen samen met de PvdA-afdeling Amsterdam-Zuid. Voor deze gelegenheid waren de twee Franse politici in het panel zo galant om Engels als voertaal aan te houden.
Er gebeurden twee grappige dingen tijdens de discussie. Het eerste was het hevige ongemak van de twee Fransen toen hun werd gevraagd of ze ook vinden dat de broze geloofwaardigheid van het Europees Parlement een broodnodige injectie zou krijgen als een einde zou worden gemaakt aan het tijdrovende en dure pendelen tussen Brussel en Straatsburg. Iets wat alom in Europa wordt bepleit. Er volgde een bijna onnavolgbare omhaal van woorden, ruim overgoten met begrip voor de twijfel over het nut van de dubbele locatie, maar het eind van het liedje was toch dat er een belangrijke historische symboolfunctie in het geding is en dat Straatsburg moet blijven. Zodat maar weer eens werd bewezen dat er fraaie intentieverklaringen kunnen worden afgelegd over een beter werkend Europa, maar dat in cruciale kwesties het hemd toch nader blijft dan de rok.
Tweede opmerkelijke voorval was de reactie van zowel de Nederlandse als de Franse socialisten achter de tafel op het verwijt van een toehoorder dat ze zich zo defensief opstelden en dat uit hun discussiebijdragen zo weinig geestdrift voor de Europese zaak sprak. Dat was tegen het zere been. Als door een adder gebeten bezwoer de een na de ander wel degelijk te worden gedreven door een diep idealisme en een intens geloof in het grote goed van de Europese integratie.