Tijd winnen is nog steeds de strategie van de centrale banken. Maar tijd winnen waarvoor? Hopen op hervormingen in Europa, hopen op kooplust van de tot zijn in de nek in de schulden zittende modale Amerikaan of hopen op een wonder van de almachtige centrale banken? Maar de feiten zijn anders. De economie is chronisch ziek en de schulden zijn onbetaalbaar geworden.
De meeste beleggers leven in een door de centrale banken gecreëerde illusie dat de financiële markten de echte economie aanzwengelen. De werkelijkheid is echter dat deze thans volledig van elkaar zijn losgekoppeld. Historische hoge aandelenkoersen aan de ene kant en dalende koopkracht bij vooral modale inkomens aan de ander kant. Deze grote tegenstelling wordt door de rekenwonders van de centrale banken onder het tapijt geschoven door het masseren van economische cijfers en administratieve trucjes in de jaarrekeningen door multinationals.
Als kleine kinderen worden we door onze ouders al vroeg ingewijd in de wereld van illusie via Sinterklaas, de Kerstman en de Paashaas. Echter als we ouder zijn, wordt pijnlijk duidelijk dat illusies uiteindelijk altijd door de realiteit worden ingehaald. Heerlijk dagdromen is een van mijn favoriete activiteiten maar ik ben het volledig eens met Freud dat dromen een mentale vuilnisbak zijn, een berg door elkaar gehusselde herinneringen.
We worden overspoeld met informatie die tot ons komt via de media en internet. In sommige landen zoals Noord-Korea worden de burgers systematisch dom gehouden door de persvrijheid te beperken. In het Westen worden we juist overspoeld met informatie. We krijgen zoveel informatie te verwerken dat het steeds moeilijker wordt om realiteit en illusies van elkaar te onderscheiden. De centrale banken maken daar handig gebruik van.