Die vijf miljard lastenverlichting hebben we helemaal niet nodig. Laten we de zorg, de rechtspraak en het wetenschappelijk onderwijs weer op peil brengen.
De Haagse meevaller van een paar miljard als gevolg van een voorzichtig aantrekkende economie was een paar weken terug nog maar amper bekend, of meteen was het verjubelen ervan door de tot 21 senaatszetels verschrompelde coalitie al begonnen. Hengelend naar de steun van een half dozijn oppositiepartijen werd Sinterklaasavond 2015 met een half jaar vervroegd.
De aangekondigde belastingherziening moest vooral op belastingverlaging uitdraaien, want de ‘ondragelijk hoge’ lasten van de burgers moesten worden verlicht. En ongetwijfeld over de hele linie, anders kan de VVD haar achterban niet meer onder ogen komen.
Ook miljonairs hebben het namelijk verdomd zwaar tegenwoordig, vooral psychologisch, als we Hélène Vletter van Dort, voormalig commissaris bij De Nederlandsche Bank mogen geloven. Als gevolg van ‘het negatief volkssentiment’, aldus Vletter in het Financieel Dagblad van 13 juni, liggen nu bestuurders onder vuur: ‘Er hoeft maar een link met een mogelijk maatschappelijk belang te zijn, of met de manier waarop belastinggeld wordt besteed, of de politiek meent het recht te hebben te bepalen wat er kan en mag worden verdiend’.
En even verderop kaart zij aan, wat zij als het ‘onderliggende vraagstuk’ betitelt: ‘Wij zijn in Nederland nu zo ver dat we negatief reageren op succes. Dat maakt mensen onzeker’. Dan moet de Grote Dikke Ik-Rede van Rutte, hoe ongeloofwaardig ook, voor haar ‘mensen’ pas echt een schok zijn geweest! Dat nu zelfs de VVD ‘het negatieve volkssentiment’ omarmt maakt hen vast nog véél onzekerder.
In Wassenaar, Bloemendaal en het Gooi durven ze zich al niet meer op straat te vertonen, al die onzekere mensen. Ik snap nu ook eindelijk waarom ze hun villa’s achter hoge heggen en hekken verschuilen en zich daarbuiten uitsluitend in dure bolides met ontspiegeld glas voortbewegen, en nooit te voet of op de fiets. Anders zou immers iedereen kunnen zien, hoe deze door de politiek geplaagde mensen permanent trillen van onzekerheid. Dat zou voor de Jan Timmers, Sjoerd van Keulens en Rijkman Groeninks immers de absolute deconfiture betekenen: de stoere alfaman ontmaskerd als zenuwlijderige huilebalk.