Deze week werd bekend dat de staatsschuld van Spanje duizend miljard euro bedraagt. Ieder weldenkend mens krabt zich bij het lezen van dit nieuws achter de oren. Een biljoen euro? ‘Hou d’r maar mee op’ en ‘Dit komt nooit meer goed’ zijn normale reacties, maar niet voor onze Europa-vriendelijke politici.
Voor hen geldt het nieuwe normaal, namelijk dat er geen schuldenplafond is en er ook niet moet komen. Lekker geld uitgeven, nieuwe schulden aangaan en vooruit met de pret en ondertussen om het hardst roepen dat Europa begrotingsdiscipline nodig heeft.
Bizar is dat het in Spanje om de officieel gerapporteerde staatsschuld gaat. Heel veel schuld is verborgen in allerlei obscure constructies – zoals Special Purpose Vehicles- maar daar kraait geen haan naar. Het is niet onaannemelijk dat de verborgen staatsschuld gelijk is aan de gerapporteerde staatsschuld, dus in werkelijkheid twee keer zo groot. Er wordt momenteel veel gedaan om belastingfraude tegen te gaan – terecht- maar we zijn nergens als het om schuldenfraude gaat.
Vrijwel niemand herinnert zich nog dat de Griekse schuldencrisis begon met foutieve en zelfs frauduleuze rapportages over de staat van de Griekse economie. Dat gebeurt als politici zich met de economie bemoeien. Nu, vele jaren later, is de Europese economie een politieke economie geworden en is sprake van zelfverstikking.
Hoe zat het ook al weer met het bedrag van 640 miljoen euro extra dat Nederland aan Europa in december van het afgelopen jaar moest afdragen omdat onze economie na hertelling groter bleek te zijn dan voorafgaand was aangenomen? De regering was verrast, maar maakte het bedrag in één keer over. Even was er zelfs sprake van een extra betaling van ruim één miljard euro. De kwestie werd snel met de mantel der liefde bedekt. Ook in Engeland bleek de economie groter te zijn dan verwacht. Anders dan voorheen werden drugs en prostitutie meegeteld. Alles kits achter de rits in de Britse politiek? Ik meen van niet.
Voor het zoveelste achtereenvolgende jaar – ik meen het negende – voldeed Frankrijk niet aan de Europese begrotingsnormen. Elk jaar gaat men er fors overheen, maar een kniesoor die daar op let. Even sputteren en dan gewoon weer doorgaan op de oude voet. Het is bijna cynisch dat Griekenland steun zoekt bij Frankrijk om van zuidelijk Europa een socialistische economie te maken. Want die past goed bij de cultuur van burgers die leven en werken ten zuiden van de knoflookgrens. Uiteraard mag Noord-Europa betalen. Het geld moet immers ergens vandaan komen. Wie moest er niet smullen van de foto’s van het luxe appartement dat playboy-minister Varoufakis in Athene met zijn glamourvrouw bewoont? En hij maar schelden op minister Schaüble van Duitsland, zelfs op ambassadeursniveau. Volgens mij is Europa gek geworden.